Γιατί χρησιμοποιούμε τον όρο “συνταγή” μεταφορικά;
Ένα βιβλίο μαγειρικής για την προώθηση και την ευαισθητοποίηση σχετικά με την ψηφιακή παιδαγωγική μπορεί να είναι μια εκπληκτική επιλογή. αλλά σκεφτείτε το: η φροντίδα για να μαγειρέψετε ένα καλό γεύμα για να κάνετε τους φίλους και την οικογένειά σας ευτυχισμένοι είναι κάτι που όλοι έχουμε κοινό και που φέρνει τους ανθρώπους μαζί για αιώνες.
Η προσέγγιση αυτού του μάλλον εννοιολογικού θέματος με τη μορφή συνταγής είναι ένας καινοτόμος τρόπος για να το κάνετε διασκεδαστικό και πιο προσιτό σε όλους. Εκτός αυτού, η ίδια η δομή συνταγών είναι κατάλληλη για να διερευνήσει τις δυνατότητες και την προσθήκη αξίας των ψηφιακών εφαρμογών σε κανονικό διδακτικό υλικό, ακριβώς όπως το μυστικό συστατικό που έκανε την μηλόπιτα της γιαγιάς τόσο ξεχωριστή.
Η χρήση του όρου ΄΄συνταγή΄΄ είναι επίσης μια προσπάθεια να μειωθεί το «άγχος που προσφέρει η χρήση του υπολογιστή» που ορισμένοι εκπαιδευτικοί και εκπαιδευτές μπορεί να βιώσουν να τους αποτρέψουν από την αναβάθμιση των διδακτικών πρακτικών τους. Αφενός, η εργαλειοθήκη παρέχει εννοιολογική βάση για την κατανόηση της ψηφιακής παιδαγωγικής (Κεφάλαιο 1) και περιλαμβάνει μια ανασκόπηση ενδιαφέροντών και εύχρηστων εφαρμογών που διατίθενται on-line (Κεφάλαιο 10). Από την άλλη, το βιβλίο μαγειρικής προτείνει μια επιλογή συνταγών διδασκαλίας όπου ορισμένες από αυτές τις εφαρμογές έχουν προστεθεί ως «ψηφιακό συστατικό» προκειμένου να καταδειχθεί πώς μπορούν να βελτιώσουν τη μαθησιακή εμπειρία. Αυτά τα δύο εγχειρίδια είναι συμπληρωματικά και προορίζονται να δώσουν στους εκπαιδευτικούς και τους εκπαιδευτές αυτοπεποίθηση να ξεκινήσουν την εφαρμογή της ψηφιακής παιδαγωγικής με τους μαθητές τους.
Υπάρχουν άλλες ομοιότητες στην δουλειά ενός σεφ και ενός εκπαιδευτή: παρά τα διπλώματα και τις πιστοποιήσεις, και οι δύο κερδίζουν το μεγαλύτερο μέρος των γνώσεων και των δεξιοτήτων τους μετά από πολλές ώρες στην κουζίνα ή στην τάξη. Κάθε συνταγή αναφέρεται στην κλίμακα εξέλιξης DigicompEdu (Κεφάλαιο 5) βοηθώντας τους εκπαιδευτικούς να αυτό-αξιολογήσουν το επίπεδο επάρκειας τους στην ψηφιακή παιδαγωγική (κεφάλαιο 8) και να επιλέξουν το κατάλληλο «ψηφιακό συστατικό».
Όχι μόνο ενθαρρύνει τις γνώσεις του ατόμου, αλλά δίνει και την ευκαιρία στους εκπαιδευτές να αναπτύξουν περαιτέρω τις ψηφιακές τους ικανότητες και να δημιουργήσουν τη δική τους συνταγή (Κεφάλαιο 6 & 7) σύμφωνα με το διδακτικό τους αντικείμενο. Εκτός από την αναφορά στο DigicompEdu, η εργαλειοθήκη παρουσιάζει επίσης μια ανασκόπηση άλλων συστημάτων αξιολόγησης ψηφιακών ικανοτήτων που λειτουργούν είτε σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο (κεφάλαιο 9) για εκπαιδευτικούς και εκπαιδευτές που ενδιαφέρονται να λάβουν πρόσθετες πιστοποιήσεις και αναγνώριση.
Τέλος, οι συνταγές μαγειρικής παραμένουν με την πάροδο του χρόνου, επειδή οι φίλοι και τα μέλη της οικογένειάς τις μοιράζονται, τις σχολιάζουν, και τις προσαρμόζουν. Πέρα από αυτά τα δύο εγχειρίδια, θα δημιουργηθούν διαδικτυακές κοινότητες πρακτικής όπου οι εκπαιδευτικοί θα μπορούν να μοιράζονται τις νέες συνταγές τους, και να τις ανταλλάσσουν με τους συνομηλίκους τους κ.λπ. Αυτές οι κοινότητες θα περιλαμβάνουν επίσης επιπλέον πόρους (έγγραφα πολιτικής, βίντεο που απεικονίζουν τεχνικές κ.λπ.) και θα παρέχουν ευκαιρίες για περαιτέρω μάθηση μέσω κοινωνική δικτύωση.
Η χρήση του όρου ΄΄συνταγή΄΄ σε διαφορετικά μέσα αναμένεται να δημιουργήσει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ψηφιακή παιδαγωγική στους κύκλους των εκπαιδευτικών και των εκπαιδευτών. Η εργαλειοθήκη δίνει επίσης έμφαση στην δυναμική που έχει η μεταφορική χρήση του όρου «συνταγή», ενώ παράλληλα καθιερώνει έναν σαφή παραλληλισμό μεταξύ των ψηφιακών δεξιοτήτων που εφαρμόζει ένας δάσκαλος στην τάξη του και των γενικών ψηφιακών δεξιοτήτων που απαιτούνται από οποιονδήποτε πολίτη στις σύγχρονες κοινωνίες μας και αναφέρεται στο Ψηφιακό Πλαίσιο Ικανότητας για τους Πολίτες (κεφάλαιο 4).